Blues gitarist/zanger -hij is van opleiding psycholoog- CISCO HERZHAFT wordt omschreven als “de veterinaire (de dierenarts), de Muddy Waters van de Blues in Frankrijk…”. Hij is een virtuoos op slidegitaar en specialist in fingerpicking. Zij, -wat klinkt haar naam een tikkeltje Vlaams!- GENEVIÈVE DARTEVELLE is, al zo’n 30 jaar lang, de éérste en nog steeds enige professionele blues harpiste in België. Ze is op mondharmonica explosief, vindingrijk, gepassioneerd en onvermoeibaar. Beiden spelen al jaren samen en deden dat al op grote blues festivals in Frankrijk.

De uit Le Bouscat (een voorstad van Bordeaux) afkomstige gitarist Cisco Herzhaft (°1947) speelt blues, ragtime en boogiewoogie. Hij speelt ook de Ierse flageolet (fluit). In de jaren ’80 vormde hij een folk duo met volkszangeres Marie Courcelle. Samen toerden ze om de “Francofonie” in het buitenland te promoten en hebben ze drie kinderen: Lionel, Chloé en Jérémie. Na omzwervingen in o.a. Canada en de V.S. vestigde Cisco zich uiteindelijk in Henegouwen, in Moeskroen. Op het Andernos Jazz Festival, in het Franse departement Gironde, ontmoette hij in 1969 John Lee Hooker en speelde met hem. Cisco debuteerde in 2003 solo met ‘Ghost Cities’ en bracht recent #6 uit, ‘Roots & B4’ (2025). Zijn 2019-album, ‘Son of a Watchmaker’ was een eerbetoon aan zijn vader, die horlogemaker was. Cisco bracht ondertussen 13 albums uit. Vanaf 2014 werkte hij samen met artiesten uit de hiphop als de Franse rapper Rockin'Squat en beatboxer Micflow. In 2019 werd Cisco Herzhaft opgenomen in de Franse Blues Of Fame.

Multi-instrumentaliste (mondharmonica, didgeridoo, zingende zaag, draailier), internationaal befaamd, Geneviève Dartevelle raakte op zeer jonge leeftijd geïnteresseerd in Amerikaanse rootsmuziek, Blues en Folk, maar ook in Europese “traditionele” muziek. Ze is ondertussen al méér dan 25 jaar gespecialiseerd in blues harmonica en deelde het podium/werkte samen met vele bands en muzikanten (Gene Taylor, Tail Dragger, Fred Chapellier, Mylène L. Chamblain, De Braave Joenges, Dissidence Blues, Smokestack Charlie...). De drie van Dissidence Blues (gitarist Patrick De Schuyter, bassist Barry McNeese + Geneviève) namen het album ‘Yidaki Blues’ (2021) op, een gevarieerde verzameling van klassieke en hedendaagse blues. Geneviève stond eerder ook al in de opnamestudio samen met Jos Steen (‘Hard Boiled Blues’, 2009), Bob Christopher (‘Back on the Road’, 2012) en Cisco Herzhaft (‘Son of a Watchmaker, 2019).

HERZHAFT & DARTEVELLE is het éérste anderstalige duo, dat er op het podium in de Living Room van Rootstime in Halen stond. Cisco en Geneviève zijn al decennia een onvermoeibaar duo, dat je graag meeneemt op een muzikale reis doorheen de Amerikaanse blues en roots muziek, gekruid met persoonlijke anekdotes. Zittend, met zijn geleefde akoestische gitaar op de knieën en zijn linker voet op een kastdeurtje dat de percussie moest verzekeren, startte Cisco zijn muzikale trip rustig, maar door de karrevracht aan ervaring, heel zelfzeker en altijd met zijn signatuur lachje. Het was meteen klaar dat beiden elkaar goed kenden en vooral uitstekend aanvoelden, want een niet aflatende en altijd alerte Geneviève wist precies wanneer de bal naar haar toegespeeld werd en waar de harmonica-accenten dienden gelegd worden. Uit een setlist met méér dan 150 nummers -het was eerder de inhoud van een artiest’s gegoede geheugen- koos Cisco nummers, zowel eigen als van anderen “gekende”, die hem op het gepaste moment invielen. Ik ben daarom voorzichtig om titels te noemen, omdat ik weet dat ik hier de bal dan wel eens zal misslaan. Wat ik me van de eerste set herinner zijn o.a. “Rock Me Baby”, “All Your Love” van Otis Rush en het eigenzinnige “CC Rider”. Van dit laatste -het Ma Rainey nummer- kan je op YouTube een versie vinden van Cisco’s Blues & Beat Box Band (4B), met beat boxer Micflow, dat je laat kennis maken met één (van de) andere kant(en) van Cisco Herzhaft. Naar het einde van de set toe deden Cisco en Geneviève ook nog het veelzeggende, “Baby Pls Don’t Go” (van Joseph Lee Williams). De rit van Canada naar New Orléans was lang, maar vooral erg boeiend.      

In de tweede set werd alles, weliswaar met andere nummers, nog een overgedaan. Op de ontbrekende setlist stond o.a. -ook veelzeggend als het over je leeftijd blijkt te gaan- “Route to 66” (‘Good Hand’, 2014). Het nummer van de set dat me echter het meest is bijgebleven, is de boogie die Cisco inleidde als een boogiewoogie “à la JL Hooker”, maar die naar het einde toe, wanneer hij het publiek om respons vroeg, de naam “Bed’nBlues Boogie” kreeg. Het werd een boogie, die méér dan 10 minuten lang duurde en die door tussenkomsten van Geneviève nooit saai werd. Zij blies, zonder de nodige pedalen of elektronica die gitaristen gebruiken, de nodige wah-wah’s uit haar blues harp en zorgde voor zoveel afwisseling, dat het nummer bleef hangen in de Livingroom. Klassiekers als “Will the Circle Be Unbroken” en Slim Harpo’s “Shake Your Hips” mochten hier niet ontbreken. Met “Everyday I Have The Blues”, voelde dat het einde eraan kwam. De “encore” was “Cadillac”, een nummer over de luxeauto, die in de vorige eeuw door General Motors wereldwijd verkocht werd. Beide muzikanten kan je op het einde van de rit als volgt samenvatten: “wat een vakmanschap!”.

“Op de dag dat in Rome de witte rook rond de hoofden was verdwenen én ‘Habemus Papam’ klonk, veroorzaakten CISCO HERZHAFT & GENEVIÈVE DARTEVELLE in de Livingroom in Halen met hun kundigheid, nog méér deining onder de enthousiaste aanwezigen…”

Eric Schuurmans